چند روز پیش برای کلاسهای مخصوص  خدام  حرم  مطهر فاطمه معصومه (س) رفته بودم . اساتید بزرگی حضور داشتن که هر کلامشون به صد فیلم تلویزیون  می ارزید سعی میکنم بعضیهاشو بنویسم تا شما هم لذت ببرید و روحتون بوی تازگی بگیره . یکی از اون فرمایشات بحث  باور حقیقی بود اینکه ما باور کنیم که یکی هست که دوسمون داره  همیشه هوامونو داره. حتی وقتی که ما هواسمون به خودمون نیست اون هواسش به ماست .باور کنیم شیرینی حس توسل را . باور کنیم معنی شفا را. معنی استجابت و نگاه را . باور کنیم محبت اهل بیت را . فقط کافیست باور کنیم انوقت دیگر  هیچ درد بی درمانی نخواهد بود ودیگر هیچ کس احساس ناامیدی نخواهد کرد چرا که باور خواهد داشت دستی هست که اورا نوازش خواهد کرد وکسی هست که واسطه خواهد شد برای شفاعت . وقتی سرمان درد میگیرد با اطمینان به سوی قرص میرویم وامید کامل داریم که خوب میشویم. اگر با همان اطمینان وقتی دلمان درد گرفت به سمت خدا برویم ویا اهل بیت (ع) را واسطه قرار دهیم چه میشود ایا امتحان کرده اید . . .؟  امروز هنگام امتحان دچار دردی شدید وناگهانی شدم دردی بسیار طاقت فرسا  نمیدانستم چه کنم  به سختی خودم را به سمت خیابان رساندم  ناگهان حرفهای استاد به ذهنم رسید . دربست گرفتم تا حرم. درمیان راه در دلم حرف میزدم که امروز به خودم ثابت میکنم  معنی باور را.  چشمانم که به گنبد نورانی خانم افتاد از او کمک خواستم تا رسیدن به ضریح مرا یاری کند چشمانم ناخوداگاه پر از اشک شد احساس میکردم کسی دستانم را گرفته است به گوشه ای رسیدم و بر روی زمین خوابیدم ساعت را نگاه کردم وگفتم خانم جان من در منزل مهمان دارم وپذیرای زایران شما هستم فقط نیم ساعت فرصت دارم که بر گردم لطفا از خدا بخواه تا سلامتم را برگرداند . من به امید شفا  امده ام  ودرد مرا بی تاب کرده چشمانم را به ساعت دوختم بعد نیم ساعت  متوجه شدم دیگر هیچ دردی ندارم  وانگار که هیچ اتفاقی نیفتاده بود در ان لحظه فهمیدم که باورم هنوز قوی نبود چرا که نیم ساعت زمان مشخص کردم واگر همان لحظه میخواستم دیگر نیم ساعت بیشتر درد نمیکشیدم . . .